Αγαπητοί μου συμπολίτες,
Εν μέσω των μεγάλων ανακατατάξεων που
συμβαίνουν στη χώρα μας, εγώ σκέφτηκα να σας αφηγηθώ ένα παραμύθι για να
αποσπάσω την προσοχή σας από τα εθνικά στα τοπικά θέματα και να σας αφηγηθώ για
ποιο λόγο έφυγε ο πολιτισμός θλιμμένος από την πόλη μας.
Το παραμύθι λέγεται «Ο θλιμμένος
Πολιτισμός».
Μια φορά και ένα καιρό, πριν από δέκα
μέρες περίπου, στην όμορφή πόλη του Διονύσου, στο παρκάκι του τραίνου, στον
Άγιο Στέφανο, παραμονή της πρωτομαγιάς, βράδυ, ένα όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ,
είχαμε καλέσει τον «πολιτισμό» να παρακολουθήσει μια πολιτιστική βραδιά με τον
Ανδρεάτο και τους μουσικούς του.
Ο κόσμος που είχε έρθει ήταν λίγος,
όμως ήταν χαρούμενος που είχε κοντά του τον κυρ-πολιτισμό. Περιμέναμε λοιπόν να
αρχίσει η γιορτή. Ανεβαίνει στη σκηνή ο πρόεδρος του πολιτισμού και αρχίζει να
λέει ασυνάρτητα πράγματα για «χαρωπά τραγουδάκια». Με την εισαγωγή που έκανε
έδειξε ότι δεν καταλαβαίνει από πολιτισμό γενικότερα και ακόμη όταν αυτός είναι
δίπλα του, απλώς τον προσπερνά.
Ένιωσα δίπλα μου τον πολιτισμό να
κλαίει με λυγμούς. Τον είδε ο καλός κύριος τραγουδιστής, ο κύριος Ανδρεάτος,
και για να τον παρηγορήσει άρχισε να τραγουδάει τραγούδια μεγάλων ποιητών που μιλάνε για νοήματα ωραία, και υμνούν τους
αγώνες των ανθρώπων για κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό είναι το σπουδαίο νόημα της
πρωτομαγιάς που δεν εξαντλείται με τα «χαρωπά τραγουδάκια» αλλά αναφέρεται σε
αγώνες που σήμερα κινδυνεύουν να πάνε χαμένοι και ο κόσμος έχει πολύ μεγάλη
στενοχώρια γιαυτό.
Ο κυρ-πολιτισμός, όσο άκουγε τον
Ανδρεάτο να τραγουδάει, σταμάτησε σιγά σιγά το κλάμα, αλλά ακόμα είχε μείνει η
θλίψη στα ματάκια του. Έτσι λοιπόν την άλλη μέρα το πρωί σηκώθηκε μάζεψε τα
μπογαλάκια του και πήρε δρόμο και δρομάκι. Τα παιδιά τον ρωτούσαν, ‘πους πάς
κύριε πολιτισμέ;’ ‘που μας αφήνεις;’ Τότε τους είπε ‘φεύγω από την πόλη, αν
θέλετε να ξαναγυρίσω να δείξετε ότι με έχετε ανάγκη, ότι με εκτιμάτε και
χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο – η πόλη τον πολιτισμό και ο πολιτισμός την πόλη.’
Συνέχισε τον δρόμο του ο θλιμμένος
πολιτισμός, ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλούν και από τα μάτια των παιδιών.
ΥΓ. Αυτά συμβαίνουν κύριε Δήμαρχε, όταν
σε μια πόλη δεν κατέχουν τα αξιώματα οι έχοντες τα κατάλληλα προσόντα, αλλά
τοποθετούνται φίλοι που το μεγαλύτερο προσόν τους είναι οι ψήφοι που έφεραν
στην παράταξη.
Κείμενο και επιμέλια παραμυθιού:
Παπαπαναγιώτου
Ελένη, Δημοτική Σύμβουλος, εκπρόσωπος της παράταξης «Συμμαχία για τον Πολίτη»
στο νομικό πρόσωπο Θέσπις
